Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἵδρυσε τήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Τριάδος τό 1904 εἰς τήν θέσιν «Ξάντος», εἰς τά ἐρείπια παλαιοτέρας Ἱερᾶς Μονῆς, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.
Ἐθεμελιώθη δαπάναις, μόχθῳ καί ἐπιστασίᾳ τοῦ ἁγίου Ἱδρυτοῦ καί νηγέρθη «τῇ τοῦ Θείου αρωγῇ ταῖς ὁσίαις Μοναχαῖς εἰς λατρείαν ληθῆ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ τῶν πάντων Ποιητοῦ». Αἱ ἐργασίαι ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ ἐπερατώθησαν τό 1912. Τό Καθολικόν τῆς Ἱ. Μονῆς ἐθεμελιώθῃ τήν 1ην Ἰουλίου 1906 καί ἐνεκαινιάσθη τήν 2αν Ἰουνίου 1908.
«Τῇ τρισηλίῳ ἤγειρε Θεότητι, τόν Ἱερόν ἐκ βάθρων τοῦτον Ναόν, εἰς αἴνεσιν ΐδιον, ὁ πάλαι Πενταπόλεως Ἀρχιερεύς Νεκτάριος». Παραπλεύρως -βορείως αὐτοῦ [μεσοτοιχία] προσηρτήθη μεταγενεστέρως παρεκκλήσιον εἰς τιμήν τοῦ Ἁγίου, ἔνθα ἐπί μαρμαρίνου προσκυνηταρίου καί ἐντός θήκης, φυλάσσονται ἡ σεπτή Κάρα καί πλησίον αὐτῆς μεγάλη λειψανοθήκη, φέρουσα ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου.
Ἐντός τοῦ Ἱεροῦ χώρου τῆς Μονῆς καί ἐπί τοῦ τάφου του νηγέρθη ἕτερον παρεκκλήσιον, τῶν Ταξιαρχῶν. Ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τήν 9ην Νοεμβρίου τοῦ 1920 (κατὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἡμερολόγιο). Ἡ ανακομιδή τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου ἐγένετο τήν 3ην Σεπτεμβρίου τοῦ 1953, (κατὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἡμερολόγιο), ἡ δέ ανακήρυξις εἰς Ἅγιον τήν 20ὴν Ἀπριλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1961, διά Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἡ πάνσεπτος Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐγνώρισε ἡμέρας μεγαλείου κατά τήν 13ετῆ ζωήν καί δρᾶσιν τοῦ Ἁγίου ἐν αὐτῇ, αλλά καί εἰς τάς μετέπειτα δεκαετίας.
Ὑψοῦται ὡς προπύργιον τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι «ἰατρεῖον νοσημάτων ἄμισθον» - δαπάνητος ἡ θαυματουργική χάρις καί ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου -τόπος γαλήνης, καταφύγιον τῶν θλιβομένων καί καταπονουμένων.